شوق پر کشیدن است در سرم قبول کن
دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن
این که دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی شود به حجم باورم قبول کن
گاه پر زدن در آسمان شعرهات را
از من از منی که یک کبوترم قبول کن
در اتاق رازهای تو سرک نمی کشم
بیش از انچه خواستی نمی پرم قبول کن
قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی خورد
گاه نامه می برم می اورم قبول کن
گفته ای که عشق ما جداست شعرمان جدا
بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن
آب...
وقتی آب اینقدر گذشته از سرم
من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن

نوشته های دیگران ()