یکی بود یکی نبود            زیر این طاق کبود

 میون بود و نبود                 یه دونه ستاره بود

این ستاره کوچیک             از خودش نوری نداشت

توی تنهایی خود                شبو پشت سر میذاشت

یه شبی از این شبا           ستاره قصه ما

 اون دل تاریکشو                راهی کرد پیش خدا

گفت: خدا.خدای من           خدای مهربون من

توکه هستی تو شبام         تنها همزبون من      

به دلم نوری بده                که دلم روشن بشه

دل خشکیده من                سبز و پر چمن بشه

اون خدای مهربون              خدای خوب آسمون

تو دلش یه بذری کاشت      که بهاری شد خزون

گل نرگس قشنگ               تو دلش جوونه زد

خط باطل رو تمومه             ظلمت شبونه زد