نوشته های دیگران ()

من گلهای زیادی را دیده ام...

من گل لاله را می شناسم.

گل نسترن را دیده ام.

با شقایق دوست بوده ام.

با مریم و سوسن و... هم نشین شده ام؛

اما بارها و بارها، به تمامی آنها گفته ام که هیچ کدامشان برای من، گل نرگس نمی شوند. من عاشق دیوانه گل نرگس ام.

این را دیگر، همه گلهای سرزمین من- همه ی گل هایی که مرا می  شناسند- می دانند.

یک بار دیگر سرخی از من پرسید:

پروانه جان! پروانه خوب دوست داشتنی!

این چه رازی است که تو همیشه و در همه جا و در حضور تمامی گل ها، تنها و تنها از گل نرگس می گویی و تنها و تنها از عشق او یاد می کنی؟

این گل نرگس چه دارد که تو را اینگونه شیفته و بیچاره ی خویش کرده است؟ به گلهای سرزمینمان نگاه کن!

لاله را با تمام زیباییش ببین !

طنازی مریم را بنگر!

دل بری سوسن را شاهد باش!

این ها همه آرزو دارند که زمانی- آن هنگام که برای استراحت، اندکی در کنارشان می آسایی- حرفی هم از آنها بزنی و سخنی هم در باب محبت آنها بگویی و افسوس و صد افسوس که همگی در حسرت این آرزو مانده اند....!!

من در پاسخ گل سرخ گفتم:

«گل سرخ عزیز!

با خود عهد کرده ام – تا آن هنگام که در سرزمین ما گل نرگس هست – از عشق هیچ گل دیگری سخن نگویم.

تو خود بگو که آیا تا وقتی وجود نازنین گل نرگس هست، می توان عاشق دل باخته ای گل دیگری بود؟!

اصلا مگر می شود ادعای عشق داشت و عاشق او نبود؟!»

گل سرخ غمگنانه گفت:

-          پروانه عزیز دوست داشتنی!

در سرزمین ما هزاران گل نرگس هست. در همسایگی من، ده ها نمونه از آنها روییده است و تو تا به حال به هیچ کدامشان حرفی از عشق نزده ای.

پس چگونه است که ادعای عاشقی گل های نرگس را داری؟!

و من باز در پاسخش گفتم:

«گل سرخ عزیز !
گل نرگس حقیقی را در هیچ باغچه ای نمی توان یافت....

گل نرگس من، گل نرگسی یگانه است.....

او صاحب تمامی گلهای عالم است.

او مقتدای تمامی پروانه های عاشقی پیشه است.

او دلیل پروانگی من است....

و تمامی آرزوی من.....

و ای کاش....

ای کاش....

ای کاش که در آرزوی طواف کردن به دور او را به گور نبرم!

که همگان می دانند عمر پروانه، چه کوتاه، چه اندک... و چه ناچیز است!

من گل های زیادی دیده ام؛

اما هیچ کدامشان برای من ، گل نرگس نمی شود.

گل یگانه تنهای نوازشگر من!....«مهدی»!

نوشته های دیگران ()

          بیا به من بگو

کجا چگونه عاشقت شدم

و من ندیدمت      بیا به من بگو

که آشنایی من و تو از کدام کوچه می گذشت

بیا بهانه های من زیاد شد

هنوز گریه می کنم برای تو

و من نمی شناسمت

تو کیستی که جان من گرفته ای

تو از کدام جاده می روی

تو عابر کدام کوچه ای

تو چندمین ستاره ای

تو آفتاب روشنی و من نمی شناسمت

تو کیستی

تو را نمی شناسم و اینچنین ترانه های عاشقانه ام برای توست

کدام شب کدام نقطه بود

که با تو آشنا شدم

بیا بگو ببین چه بیقرار به کنج خانه دلم نشسته ام

به پنجره نگاه می کنم

به جاده خیره می شوم

که شاید از افق نشانه ای طلوع کرد و من

ببینمت که کیستی

بیا بیا به جان من طلوع کن

نوشته های دیگران ()

مطمئنم روزی او را پشت یکی از درها خواهم یافت ...

ایا این در را کلیدیست ؟

و من هنوز

 به دنبال کلید هستم ...

نوشته های دیگران ()

فقط اسمشو شنیده بودم اما نمی دونستم کجاست :

" کوچه عاشقان گل نرگس "

چشا مو بستم و به طرف بوی عطرش حرکت کردم . 

هر کوچه یه عطری داشت 1...

2...3... به کوچه چهاردهم که رسیدم بوی خوش نرگس

 از خود بیخودم کرد .

چشامو باز کردم دیگه رسیده بودم...

دیدم همه آدمایی که می خوان وارد این کوچه بشن یه چیز نورانی

توی دستشونه که انگار برگ ورودشون بود .

یه نگاه به سردر کوچه انداختم :  " با دل پاک وارد شوید  "

زود دلمو توی دست گرفتم ... خدایا  کف دستم 

 فقط یه قلب سیاه دیده می شد .

شکستم....

من این همه راهو به اشتیاق اون گل اومده بودم و حالا...

حس کردم بوی گل بیشتر شد . یه کسی توی گوشم زمزمه کرد :

 بگو " گل نرگس ادرکنی "

و من گفتم    ادرکنی        ادرکنی        ادرکنی

یه قطره اشک از گوشه چشمم  غلتیدو روی دلم افتاد .

باورم نمی شد...

 همون یه قطره اشک اونقدر نورانی بود که دیگه

سیاهی های دلم پیدا نبود ...

و من الان از اهالی کوچه  عاشقان گل نرگسم  .

گر چه دلم هنوز خیلی سیا ه ست ولی تنها دل خوشیم

اون نقطه از دلمه که به

"  معجزه گل نرگس  "  روشن شده...

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

شوق پر کشیدن است در سرم قبول کن
دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن
این که دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی شود به حجم باورم قبول کن
گاه پر زدن در آسمان شعرهات را
از من از منی که یک کبوترم قبول کن
در اتاق رازهای تو سرک نمی کشم
بیش از انچه خواستی نمی پرم قبول کن
قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی خورد
گاه نامه می برم می اورم قبول کن
گفته ای که عشق ما جداست شعرمان جدا
بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن
آب...
وقتی آب اینقدر گذشته از سرم
من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

        چقدر زیباست که در آن سرزمین وحی جویبار اشکهایت را فقط

       و فقط برای او جاری سازی و از عمق جان و انتهای درونت خدا را

       بخوانی و ظهور آخرین عدالت گر جهان را از او بخواهی  چه اندوه بار است

        آن زمان که تمام سرزمین وحی را به دنبال گمشده ات  می گردی

         اما نشانی از او نمی یابی چقدر سخت و اندوه بار است آن زمان که باید 

     از همه زیباییهای آن مکان مقدس و پاک دل بکنی و در حالی وداع گویی

        که حسرت دیدار مولایت بر دل خسته ات نشسته و غم بزرگی

     بر روی آن سنگینی می کند ... 

         کاش می شد کنج دل یک خانه داشت

                                        روی بامش عکس مهدی می گذاشتم

        به امید آنروز که تو فرمانروای عالم گردی و عدالت خداوند را اجرا فرما!

          و تو هم به خاطر مادرت زهرا که یک دستی قنوت می گرفت

                                      بیا و یک نظری به ما بفرما!

ما دوست داریم که در محضر تو باشیم         به امید زیارتت ای عزیز زهرا

نوشته های دیگران ()

    دلم تنگ است برای تو از من دوری و به من نزدیک صدایت را نمیشنوم

     اما احساس می کنم بو دنت را و همین بهانه زنده بو دن من است 

     فاصله های مجازی مرا از تو دور ساخته ولی تو چنان به من نز دیکی که 

     خویشتن را با تو یکی میبینم با اینهمه که همیشه رود مهر بانیت به 

    دریای مواج دلم روانه است باز هم دلم برای تو تنگ است و هر سازی که

    میبینم بد آهنگ است مباد انروز که دل از من بستانی وباور بهاریم را

  خزان گردانی نه هرگز در قاموس بخشایش تو چیزی جز شکو فه های مهر

    نمیروید بضا عت اندک و قلم قاصر از ثنای تو...

نوشته های دیگران ()